məsrəf

is. <ər.>

1. Xərclənən pul, işlənən şey; xərc. Yol məsrəfi. Evin aylıq məsrəfi. Məsrəf etmək (eləmək) – xərcləmək, işlətmək, sərf etmək. <Tükəz:> . . Öz malını nə özün yeyib-içirsən, nə əyalına məsrəf edirsən. M. F. A.. <Hacı:> . . Özüm fəqirlərə məsrəf elədiyimdən əlavə, iyirmicə manat müamilə qoyub, o müamiləni də fəqirlərə verirəm. Ə. H.. Məsrəf olmaq – xərclənmək, işlənmək.

2. Sərfə, xeyir, fayda. Nə məsrəfi var bizlərə, meyxanə dağılsın. H. x.. <Hacı Nuru:> . . Bu surətdə mənim hünərimdən nə fayda olacaq, mənim şerim nəyə məsrəfdir. M. F. A..

3. Sərf olunma, işlənmə. Suyun məsrəfinə diqqət vermək. Əmək məsrəfini azaltmaq. Məsrəf olmaq – sərf olunmaq, xərclənmək, işlənmək. <Məhərrəm bəy:> Bəli, bir çox izafə xərclər aramızda adət olunmuşdur. Məsələn: toy işində, vay işində məsrəf olan xərclər kimi. S. S. A..

◊ Məsrəfdən çıxmaq (düşmək) – sıradan çıxmaq, daha yaramamaq, əldən düşmək, daha istifadə edilə bilməmək. Ayaqqabım məsrəfdən düşüb. – <Əvvəlinci ərizəçi:> İndi at məsrəfdən çıxıbdır. M. F. A..